Manisa’da gün batımı, Spil Dağı’nın gölgesini ovale uzun bir perde gibi serer. Akşam esintisi, Sultan Camii’nin avlusundan yükselen ince ezanı süpürüp mesir macununun baharatlı kokusuyla karıştırır. Havada tarçın, karanfil ve bal sıcak bir yel gibi dolaşırken, Balkan yamaçlarından kopup gelen serin bir çiğ tanesi rüzgâra karışır: Manisa Eskort Isolde. Buz gümüşü saçları alaca ışıkta kavrulmuş kehribar rengine döner; koyu yeşil bakışları, çiçek açmış badem ağaçlarının arasından sızan akşamın altın tozunu saklar.
Isolde’yi ilk Muradiye Şelalesi’nin serin sisinde görürsün. Bir elinde sıcak menengiç kahvesi, öteki avucunda taze mesir macunu şeritleri – “Baharat rüzgârı teni uyandırır,” der. Slav aksanının yumuşak “s” hecesi şelalenin uğultusuna ince bir çan ekler. Manisa Eskort iki kelimesi dilinden dökülmez; ancak dudak kenarında beliren nazik gölge, sesli bir çağrıdan daha keskin imza bırakır.
Yürüyüşünüz Spil Dağı’nın eteklerindeki üzüm bağlarının arasına düşer. Isolde avucuna bir tutam zencefil tozu alıp bileğine bastırır; toz, deriyle buluşunca bal köpüğü tadında sıcaklık salar. Parmak uçlarının kısa teması cildinde ufak kıvılcımlar yakar. “Bal sertleşirse baharat eritir,” diye fısıldar; o anda Manisa Eskort Isolde’nin tenindeki gizli bal katmanının seni eritmeye hazırlandığını anlarsın.
Eski Rum taş evinin loş odasına girdiğinizde tek ışık, mesir macunu yapraklarıyla beslenen minik mumdur. Isolde ipek bluzunu omzundan indirir; omuz başına düşen ilk bal damlası tarçın kokulu ince bir iz bırakır. Dudaklarını boynuna kondurduğunda karanfilin sivri yanıklığı ve balın ağır tatlılığı dudaklarında patlar. Manisa Eskort Isolde’nin kokusu, ocakta kaynayan mesir tenceresinden yükselen buharda saklı sırları tenine mühürler.
Ritmi mesir macunu ustasının bakır kazanı karıştırmasına benzer: önce yavaş, dairesel dokunuşlar—parmak uçları kürek kemiğinde tarçın serpintileri bırakır; avucu bel çukurunda bal peteği oyukları açar. Sonra ateş yükselir, karışım koyulaşır. Tırnak izleri göğüs hattında zencefilli şeritler çizer; her “milaya lyubov” (tatlı aşkım) hecesi, kalbini bağbozumu davuluna bağlar. Gövden, badem çiçeği kokulu terle ısınırken Isolde geri çekilir; sıcak menengiç kahvesinden bir yudum alıp dudaklarını seninkine dayar—kömür sıcağı ve bal serinliği bir arada volkan gibi köpürür.
Gece yarısı seni taş evin terasa çıkarır. Aşağıda ovayı örten sis, mesir tozuna bulanmış yumuşak bir battaniye gibidir. Isolde saçlarını savurup “Rüzgâr baharatı taşıdı, şimdi balı arıyor,” der. Avucuna biraz zencefil‐tarçın karışımı alıp göğsüne serper; tanecikler ısınırken teninde kristal çiğ damlaları erir. O an “Manisa Eskort ” kelimesi dudaklarından buhar gibi yükselir; rüzgâr, sözcüğü bağbozumu sıcağında döndürür.
Şafak, Sipil yamaçlarına şeftali pembe çizgi düşürürken Isolde ipek bluzunu omzuna atar; başucuna minik cam kavanozda mesir baharatı ve kehribar bal damlası bırakır. “Bal beklerse kristalleşir, baharatla uyandır” notu ekler. Kapı kapanır; odada hâlâ zencefilli bal, tarçın ve badem çiçeği kokusu dolaşır. Gün boyu Manisa çarşısında hangi seyyar satıcı mesir şeridi uzatsa, kulağında Isolde’nin “bal sert, baharat yumuşak” fısıltısı yankılanır — çünkü şelale sisinde eriyen o bal artık damarlarında akar.
